Al die vooroordelen over diabetes type 1…
Al die vooroordelen over diabetes type 1…
Niels was 5 jaar en zat net in groep 2. Hij was altijd aan het rennen, sporten, bewegen. Súperslank.
Tot hij ineens doodziek werd.
Op het schoolplein zag ik mensen kijken: ‘dat is die moeder die haar kind teveel suiker en snoep heeft gegeven’. Of dácht ik dat ze dat dachten?
Hij viel kilo’s af, 7 in totaal, en hij kreeg wallen. Hij was moe, hij kon niet meer lopen en ik moest hem dragen van school naar huis. Hij dronk heel veel water en hij moest heel vaak en veel plassen.
En hij blééf overgeven.
Toen de dokter de vingerprik deed zag hij 28 staan. Veel te hoog. De ambulance werd gelijk gebeld en met gillende sirenes reden we naar Spijkenisse. We waren maar net op tijd, een uurtje later had hij volgens de kinderarts niet overleefd.
Vechten voor zijn leven
Hij lag twee weken op de Intensive Care omdat hij zo uitgedroogd was, en ze bang waren dat er orgaanschade zou ontstaan. Om hem in te stellen op de goede dosis insuline en zijn glucosewaarde te stabiliseren, kreeg hij een infuus met insuline en een infuus met glucose, omdat hij de eerste dagen nog niet kon eten.
Elke 20 minuten moesten we hem prikken om hem goed in de gaten te houden. Ik zat twee weken lang naast zijn bed en mocht ook bij hem blijven slapen.
Voor ons als ouders werd de grond onder onze voeten weggeslagen. Het is zo moeilijk om je kleine mannetje zo te zien vechten voor zijn leven. Het was een zware tijd, maar ook heel dubbel. Aan de ene kant het grote verdriet: ‘waarom onze zoon?’ Aan de andere kant dankbaar dat hij er nog was en dat we niet 100 jaar terug leefden, of in een arm land, want dan ging je kind gewoon dood.
Teveel suiker zeker?
Ongeveer vier weken na Niels z’n opname op de IC in het Ruwaard van Putten ziekenhuis, ging hij voor het eerst weer wennen op school, met zijn insulinepomp. De juf, juf Vera (zó lief), zou alles gaan leren en ons helpen zodat Niels gewoon naar school kon. Ik zou ook veel op school zijn de komende maanden om Niels te prikken, en om insuline toe te dienen als hij iets at of dronk. De juf keek steeds mee om het ook te leren.
Op het schoolplein zag ik mensen kijken: ‘dat is die moeder die haar kind teveel suiker en snoep heeft gegeven’. Of dácht ik dat ze dat dachten?🤔 Er kwamen al gauw ouders naar me toe om ons sterkte te wensen. En Niels werd overspoeld met kaarten en cadeautjes. Heel erg lief van ze. Je hebt er echt veel steun aan.
Maar er zijn ook ouders naar me toe gekomen met opmerkingen als: ‘Maar hij is toch niet dik?’,
‘Jij hebt het zeker ook?’, ‘Jeetje zo jong al een welvaartsziekte’, en ‘Logisch, al die troep die kinderen eten tegenwoordig!! Snoep, koek, chips, cola’.
Uitleggen wat diabetes type 1 is…
Dus legde ik maar weer uit dat type 1 een auto-imuunaandoening is en dat het niets met voeding en beweging te maken heeft. Je zou denken dat het nu, bijna 7 jaar later allemaal wat meer bekendheid heeft gekregen. Maar veel mensen denken nog steeds dat diabetes type 1 veroorzaakt wordt door slechte eetgewoontes en te weinig beweging. Wat de oorzaak is weten we niet precies, maar zijn vader en ik hebben ook een auto-immuunaandoening, dus misschien dat hij er gevoelig voor was.
We krijgen vaak tips, goedbedoeld natuurlijk, maar het is (nog) niet mogelijk om te genezen van diabetes type 1. Niet met cbd olie, niet met gezonde voeding, niet met méér beweging. Het belangrijkste vind ik: praat mijn kind geen schuldgevoel aan voor iets waar hij niets aan kan doen.
Hij heeft ‘gewoon’ dikke pech gehad.
Niemand heeft invloed op het wel of niet krijgen van diabetes type 1. Je kan het NIÉT voorkomen.
En iedereen kan het zomaar ineens krijgen omdat je eigen lichaam een foutje maakt. Eigenlijk werkte zijn immuunsysteem op dat moment té goed.
Altijd met hem bezig om complicaties te voorkomen
Elk feestje, elke verjaardag, een schoolreisje of schoolexcursie, een handbaltraining, een handbalwedstrijd, wij gaan met hem mee. Het is soms echt zwaar, mensen zien niet dat je ’s nachts de halve of hele nacht wakker blijft om voor hem te zorgen. We proberen hem zo goed mogelijk te begeleiden om minder kans te hebben op complicaties.
Die kans is er helaas altijd. Hij zou blind kunnen worden, zijn nieren kunnen ermee stoppen, hij kan zelfs overlijden. Maar daar willen we nu nog niet aan denken. We willen genieten van het leven zoals het nu is.
Evica ’t Hart- Curovic