90% van de mensen met diabetes bikkelt door na een hypo – hoe komt dat?

Op Facebook las ik een post van Diabetesvereniging Nederland over hoe je de dag doorkomt na een nachtelijke hypo. 90% van de mensen met diabetes bikkelt door, bleek uit de poll van DVN. Het verrast mij niets dat de mentaliteit van doorbikkelen overheerst. Het heeft alles te maken met de levenshouding die vereist is om te kunnen omgaan met diabetes.

Mensen met diabetes zijn vechters die het “er bij laten” niet kunnen veroorloven. We zijn 24/7 aan het werk

Hoe goed en verantwoordelijk je ook omgaat met diabetes, er blijven tal van situaties die zich niet laten regelen. Met een hypo of hyper tot gevolg. Accepteer het krijgen van een hypo als vaststaand feit. Iedereen krijgt ermee te maken. Hoe goed je ook je best doet.

Crisismanager

Heb je diabetes, dan ben je een crisismanager die probeert crises te voorkomen dan wel te beheersen. Het niet kunnen loslaten is dagelijkse kost. Je moet doorgaan op het ritme van de dag, ondanks alles: meten, spuiten, eten, werken in het ritme wat je gewend bent om te voorkomen dat je ontregeld raakt. En zelfs dan lukt het niet altijd omdat een verkoudheid of griepje om de hoek ligt en roet in het eten gooit.

Mensen met diabetes moeten een bepaalde (levens)houding hebben. De wil om te reguleren door te controleren, lef tonen te anticiperen door in te grijpen, en accepteren dat het met vallen en opstaan gaat. Mensen met diabetes zijn vechters die het “er bij laten” niet kunnen veroorloven. We zijn 24/7 aan het werk.

Strontvervelend maar handelbaar

Als ik teruglees wat ik hierboven geschreven heb zou ik er depressief van kunnen worden. Maar dat doe ik niet.

Het dagelijks scherp zijn op wat anders is dan gisteren, handelen naar de omstandigheden maakt diabetes intensief. Maar zie ik het als een last? Nee! Het is strontvervelend maar handelbaar. Ermee omgaan is een weg die je zelf moet ontdekken. De goede momenten koester je en als het een keer niet lukt? Ach volgende keer beter. Leren doe je met vallen en opstaan toch?

Dit helpt mij

Wat mij helpt, is diabetes zien als het dagelijks leven. Ik weet niet wat er die dag mijn pad gaat kruisen. Vooraf kies ik mijn weg zorgvuldig, schat situaties in die ik verwacht tegen te gaan komen. Anticipeer op verandering door direct te handelen en ga verder, alert op wat nog komen gaat.

Iedere dag verschijnen er beren op de weg die mij uitdagen op het gebied van werk (vergadering, moeilijke vraag, een probleem om op te lossen) maar ook van diabetes. Beren die geestelijk energie vreten waardoor mijn hersenen op volle kracht moeten werken om de beren weg te werken.

Een beer is net zo intensief als een ronde rennen, met minder insulinebehoefte tot gevolg. Ik weet nooit wanneer ik ze tegenkom. En vaak weet ik pas dat het een beer was op het moment dat ik een hypo voel aankomen. Soms voelt een beer als een marathon en zou ik graag aan de noodzakelijke rust toegeven. Beren zijn er ook ‘s nachts. Wakker worden met een marathon in de benen is niet prettig.

Zelf in controle

Mijn kinderen leren dat ik zelf ‘in controle’ ben over mijn leven. Ondanks mijn diabetes. Dat is wat ik wil. Succes wordt bepaalt door hoe je omgaat met tegenspoed en voorspoed. Er zijn namelijk zoveel dingen in het leven waar je geen invloed op hebt. Laat dan zien dat je bereid bent datgene waar je wel invloed op hebt aan te pakken en door te gaan.

Deze levenshouding is volgens mij de verklaring voor ‘doorbikkel mentaliteit’ van die 90%. En die andere 10% ? Die hebben absoluut dezelfde mentaliteit. Maar soms verlies je ‘s nachts van een beer.