Angststoornis hypo

Ik ben een vrouw van 56 jaar en 55 jaar diabetes, altijd gedacht type 1 maar in 2014 diagnose mody 3 erfelijksheidsdiabetes.

In 2013 heb ik een angststoornis ontwikkeld voor hypo’s.
Doordat ik verschilllende keren erg lang in een hypo bleef hangen werd mijn angst hiervoor nog groter.
In 2016 werd ik 24/7 intensief mantelzorger voor de allerliefste mama van de wereld, maar doordat ik een hypo kreeg en ik haar paniek zag omdat ze niet wist hoe ze kon helpen heb ik me vanaf die tijd voorgenomen om minder insuline te gaan gebruiken waardoor ik alleen nog maar hoge bloedsuikers had om te voorkomen dat ik in een hypo zou komen. Toch bleef de angst bestaan en kreeg ik pseudohypo’s
In maart 2020 overleed mama maar echt aan rouwverwerking kwam ik niet toe want man krijgt acute leukemie en weer besluit ik hogere bloedsuikers te houden vanwege het hele traject en waar mijn man nu nog van in de “herstel” periode zit.
Ik heb jaren koolhydraatarm gegeten in de hoop op vermindering hoge bloedsuikers maar waardoor ik weer de angst kreeg om meer koolhydraten te eten wanneer ik in een hypo zou zitten dus wederom minder spuiten, gevolg hoge bloedsuikers.
Ik bleef maar oplossingen bedenken, kan ik dit doen of beter zo….als ik dan een paar dagen de “kracht” had om voldoende te spuiten ging het goed totdat ik weer een hypo kreeg en ik weer minder ging spuiten.
Inmiddels zal ik 12 dec naar een medisch psycholoog gaan die mij misschien kan helpen maar ik ben zo benieuwd of lotgenoten ervaring hebben met dit, hebben ze dit opgelost en hoe dan?
Ik heb een gedicht geschreven hierover:

Mentaal kapot
fysiek verrot
altijd aanwezig
24/7 mee bezig
mijn ziekte is het monster in mij
hij prikt en prikt maar door, geen dag voorbij
hij laat me baden in angst
wanneer ik weer moet spuiten ben ik het bangst
het maalt de hele dag door
geeft geen gehoor
aan mijn gevoel
doel
loos
te close
zit  jij
in mij
verloren, het heeft de macht
ik heb niet eens meer de kracht
op zoek naar oplossingen, ik ging en ging maar door
maar steeds verloor
ik van de angst, de paniek
ziek
het zorgt dat ik weinig onderneem
de claim
drukt zo hard
zwart
zijn alle dagen
omdat mijn hoofd dingen blijft vragen
hoe pak ik het vandaag weer aan
blijven we thuis of gaan
we ergens naar toe
moe
om hoeveel ga ik spuiten, of spuit ik niet
verdriet
kan ik beter later eten
of zal ik mij vandaag maar helemaal vergeten
hoef ik niet te spuiten, niemand die het weet
dat ik het goed zorgen voor mezelf maar weer eens vergeet
mijn kleinkinderen ze blijven slapen dus eet ik of niet of niet zo goed
dat ik zeker weet dat ik geen hypos krijg want ik moet
er niet aan denken als ik alleen ben met hun en ik niet voor ze kan zorgen
morgen
gaan ze weer naar huis
en is de angst en paniek weer een zwaar kruis
dat ik moet dragen
alle dagen
fiets of wandel ik na het spuiten, of ga ik ergens op bezoek,nee dat lijkt me geen goed idee
want wanneer ik dit doe gaat de hevigste paniek weer met me mee
heb ik een feestje of ga ik een dagje weg
weken van te voren overleg
ik met mezelf hoe ik dat weer zal aanpakken, geen minuut meer uit mijn gedachten
het gaat door als ik heb slapeloze nachten
fijn een weekend weg met ons gezin
hoe vul ik daar mijn diabetes in
ik wil niet
dat iemand ziet
hoe mijn angst plezier vergalt
ik wil niet dat het leuke van het samenzijn in het water valt
sinds de reservering
verstikking
ik wil heel graag
maar die steen in mijn maag
wordt zwaarder hoe dichterbij
wij
nee ik
schrik
waarom kan ik niet
geniet
ik wil vrolijkheid
maar raak de gedachten niet kwijt
ik ga en lach
als iemand nu toch eens mijn binnenkant zag
binnenkijken in mij
dan zie jij
hoe mentaal vermoeid door dit
zit
ik er door heen
hoe lang houd ik me nog op de been
deze ziekte zorgt dat ik helemaal breek
alle dagen van streek
auto rijden doe ik niet meer
het zou toch eens zo zijn een keer
dat ik door mijn paniek niet meer de controle heb en ik
mezelf of nog erger en rijd iemand aan
ik moet er niet aan denken daarom laat ik de auto staan
de hele dag tolt en tolt mijn hoofd
zo blij als het even dooft
wanneer de nacht is gekomen
ik mijn ogen dicht kan doen en de rust gaat stromen
volkomen uitgeblust
insuline uitgewerkt geeft zoveel rust
wanneer ik ontwaak
is het meteen weer raak
mijn hoofd staat weer aan
wat en hoe moet ik deze dag weer doorstaan
in de ochtend kan ik de wereld aan
ik voel me top omdat ik weet er kunnen geen hypo’s ontstaan
naarmate de klok verder tikt naar het middaguur
word ik meer en meer overstuur
omdat de rust in mijn lijf terug is van weg geweest
dit moment haat ik het allermeest
weer die naald in mijn lijf
het moet dat staat boven kijf
zonder kan ik niet maar ik haat, ik haat
dat de angst en paniek dan weer in alle hevigheid toe slaat
elke dag , steeds weer
ik ben het zo moe ik weet, Ik wil het niet meer
het beheerst en beperkt mijn leven
ik zou er alles voor geven
ik wil rust, ik wil dat in mij
alsjeblieft kun jij of misschien jij….
me helpen in deze strijd
het leeft al jaren bevrijd
me dan
omdat ik zo niet langer meer leven kan

Diamoe