Buitengesloten
Hallo allemaal,
Ik ben al 5.5 jaar gelukkig met m’n vriend. Helaas heeft hij diabetes type 1. Ik noem hem daarom ook mijn nummer 1 ;)
Helaas heeft de diabetes de laatste tijd een flinke klap gegeven op onze relatie.
Aantal maanden geleden heeft hij een zodanige hypo gehad dat hij 1.5 uur kwijt is. Hij werd helemaal warrig,wist niet meer dat er 5 min ervoor een van z’n beste vrienden op bezoek was en begon uiteindelijk te brabbelen . Met veel moeite heb ik de hypo weg gekregen. Hij zou door dit incident een afspraak maken bij de specialist. Dit heeft hij niet gedaan.
Deze week ging het weer mis. Binnen 24 uur had hij 3 hypo’s van 1,6 , 1,8 en 2.6 waarbij ik de mentale klappen over mij heen kreeg. Nu heeft hij na een behoorlijke ruzie een afspraak gemaakt bij de internist maar ik mag van hem niet mee want hij vind dat niet nodig.
Ik hou van m’n vent maar ik mag hem niet helpen…. ik word voor mn gevoel buitengesloten door hem. Wat kan ik doen???
-
Een moeilijke situatie. Misschien houdt hij ook veel van jou en wil hij jou niet “vermoeien” met zijn diabetes. Eén advies; blijf met elkaar praten. Het komt vast goed. Succes !
-
Gebruikt hij een FSL, dan krijg je een alarm bij een lage waarde en voorkom je in ieder geval de zware hypo’s. Hoe lang heeft hij diabetes? Ga niet in de zeurmodus of overbezorgd zijn. Blijf redelijk, maar wel duidelijk. Voor jou zijn die hypo’s ook eng en belastend.
-
Beste D91,
Dank voor je bericht op dit forum.
Met de huidige hulpmiddelen m.b.t diabetes ( o.a sensoren) zou een reeks van extreem lage waarden eigenlijk te voorkomen zijn. Staat je vriend voor het gebruik daarvan open?
Als het zoveel impact op jou heeft zou het goed zijn hierover samen in overleg
met de behandelend arts te gaan. Het gaat jullie tenslotte beide aan.
Geef in je relatie aan dat deze momenten heel ongemakkelijk zijn voor jou.
Geef je eigen grenzen goed aan en voorkom dat je de situatie van terugkerende
hypo’s gaat accepteren.
Veel succes toegewenst in het vinden van de oplossing. -
Hij heeft geen pomp of sensor. Dat wilt hij perse niet en dat respecteer ik ook. Hij heeft het sinds z’n 19e en is nu 36.
Ik wil wel praten maar ik wil dat hij gaat inzien dat hij niet altijd gelijk heeft omdat hij degene met diabetes is .
-
Lieve allemaal,
Dank jullie wel dat ik mn frustratie hier mocht uiten.
Er is eindelijk gepraat. Het is mn vriend duidelijk geworden dat ik nou eenmaal een irritante maar zorgzame vriendin ben die voor haar vent wilt zorgen en daarvoor zo veel mogelijk over diabetes wil leren. -
Prima, af en toe even stoom afblazen is altijd goed en de deur van dit forum staat
altijd open. Goed om met elkaar in gesprek te gaan!
Wellicht helpt het je om met die nare hypo’s wat anders om te gaan.
Extreem lage waarden zijn overigens niet echt fris voor je lichaam.
Misschien komt er in de toekomst een moment waarop je vriend open staat om een
sensor te gebruiken of in ieder geval 2 weekjes te proberen.
Hij is echt niet de enige diabeet die na een uitdrukkelijke afwijzing er achteraf
dol enthousiast over is.
Praktische bezwaren tegen het dragen van een sensor kan ik zo een ,twee ,drie niet
bedenken. Je kunt er alles mee doen.
Succes! -
Ik denk dat ik hem begrijp. Ik merk het bij mijzelf ook met mijn vriend. Ik vind het zelf niet fijn om telkens gecontroleerd te worden door mensen.
Met die hypos misschien minder insuline spuiten. Maar overleg inderdaat met de internist.
-
iemand die regelmatig hypo’s heeft ,moet gewoon iets hebben om zich te controleren cq alarmeren .(zeker in deze tijd bestaat er genoeg ) Doe je dat niet ben je in mijn ogen egoitisch bezig en moet je ook niet zeuren als je partner je wilt controleren (lees bezorgd is )
tja diabetes heb je nu eenmaal niet alleen !
-
Wat is dat toch met die sensor angst. Ikzelf had een sensor vanaf dag, gelukkig. Maar de paar mensen die ik ken met type 1, die het al vanaf kind hebben, piekeren er niet over om met een sensor te gaan lopen. Herkennen andere mensen dit ook?
