corona virus en DM

Dag Petra,

Wat naar dat je wondroos hebt in je oor.
Dat helpt natuurlijk niet om stabiele bloedsuikers te hebben.

Jij bent heel kwetsbaar, als ik dat zo lees.
Je kunt niet meer doen dan thuis blijven en je aan alle voorschriften houden.
Als je man nog werkt en met verschillende mensen in aanraking komt, dan kan ik me voorstellen dat je er bang voor bent om besmet te raken.

Wat we er zo over te lezen/horen/zien, kun je niet zo heel veel doen om te voorkomen dat je besmet wordt. Je kunt alleen de kans verkleinen.

Ik kan me ook voorstellen dat je niet in het ziekenhuis wilt belanden. Maar mocht je ziek worden, dan ben je daar op de beste plek om de zorg te krijgen die je nodig hebt.

Angst kun je niet wegredeneren. Ik ben vooral bang dat mijn partner besmet raakt omdat ik nog tot afgelopen maandag met andere mensen in contact ben geweest.
We hebben ook huishoudelijke hulp en moeten morgen beslissen of ze nog komt of niet.
Die komt natuurlijk ook met allerlei mensen in aanraking, inclusief haar uitgebreide familie.
Je kunt alleen maar hopen dat je niet heel ziek wordt. Maar meer dan hopen is er niet, denk ik.

Sterkte en ik wens je toe dat het je deur voorbij gaat of je er niet te ziek van wordt.

Heej Petra,

Je bent echt niet de enige hoor ik ben ook echt angstig, soms maak ik me helemaal gek en heb ik last van hyperventilatie aanvallen.
Beter is het advies om thuis te blijven maar dat wil ik zelf niet want ik doe met heel veel plezier schoonmaak werk want dat is op dit moment het enige wat ik heb en het is nu lekker rustig.
Voor de rest ben ik wel gewoon thuis.
Dus ik begrijp heel goed hoe je je voelt ;)
Probeer gewoon rustig te blijven en niet te veel het nieuws te kijken.
Ik begrijp dat dat ook soms lastig is.

Ik heb de afgelopen dagen flink gestrest.
Mijn vrijwilligerswerk is gestopt, mijn fysio ook. Dingen waar ik veel plezier aan beleef en ook een belangrijk onderdeel zijn van mijn sociale netwerk.
Ik heb huishoudelijke hulp met een uitgebreid netwerk. Moet ik die laten komen met alle risico van dien. Mijn partner is ook kwetsbaar. Uiteindelijk besloten het per week te bekijken. Dat gaf rust.

Ik hamster niet in de winkel. Zou de kans niet krijgen, want de schappen zijn leeg.
Ik blijf nu weg uit de winkels en ga nog maar 1x in de week.
Ik voel me verantwoordelijk om mij en mijn partner verantwoord te blijven voeden, nu simpele dingen en groente en fruit (bijna) niet verkrijgbaar zijn.

Je wereld staat op zijn kop. Dit gaat heel lang duren. Het leven is niet meer normaal.
Er kan steeds minder.

Mijn bloedsuikers merkten onmiddellijk dat ik gestrest ben. Zit hoger dan ik in maanden heb gezeten.

Maar ik begin te accepteren dat dit ons nieuwe leven is. En dat we van alles kunnen willen, vooral willen negeren, maar het leven is anders.
Een bijzondere vakantie, die we normaal pas in mei boekten, gaat nu niet door. En natuurlijk je geld kwijt.

Ik accepteer dat dit mijn nieuwe leven is. Bijna niet de straat op. Geen sociale contacten van mens tot mens. Ik weet dat ik een heel dierbare vriend niet meer terug zal zien.
De straat wordt leger. De school aan de overkant dicht. Mijn buurvrouw die haar vrijwilligerswerk mist, mijn andere buurvrouw die eindelijk dagbesteding had en nu weer thuis zit en tegen de muren opvliegt.

Maar ik heb nu ook beseft dat ik mezelf niet help door zo te stressen.
De uitdaging is om er het voor mij en mijn partner maximale uit te halen.

Het is me gelukt mijn hoofd weer rustig te krijgen, maar mijn lijf heeft daar langer voor nodig, merk ik.

Ik heb me gedwongen te beseffen dat dat koortsige gevoel en licht in mijn hoofd, stres is en niet een beginnende corona. Ik hoest niet (meer dan normaal), heb geen keelpijn, ben niet verkouden.

Ik ben vooral bang voor mijn partner. Niet voor mezelf.
Ik ben ook niet bang om het virus te krijgen. Dat gebeurt. Of niet.
Maar machteloos te moeten toezien hoe mijn partner ziek is of erger. Dat is stres.

Het is vooral het leven dat in een week opeens volledig op de rem staat.
De huisartsenpraktijk die gesloten is. En de prikpost.
Maar ik weet dat als ik het echt niet vertrouw, ik het mijn diabetesverpleegkundige kan bellen. Er is 24 uur iemand bereikbaar.

Ik heb vandaag heerlijk buiten gezeten en wat in de tuin gewerkt.
Dat zijn de dingen waar ik aan vasthoud. Dat kan onder veel weersomstandigheden en zit ik niet opgesloten in mijn huis.

Ik blijf bewegen. Heb steps en zo’n elastische band waar je allerlei oefeningen mee kan doen.

Ik zorg dat ik een levensritme houd.

Met al die dingen in een leefplan, moet die angst tot beheersbare brokken zijn opgebroken.

Ik kijk morgen uit naar het gezelschap van mijn thuishulp, ook al zou dat voor het laatst zijn. Ik kijk uit morgen naar contact met een vriendin. Per telefoon, want ik kan er niet langs. Maar opeens is de telefoon of de telefoonfunctie van WhatsApp weer populair.

Er kan heel veel niet meer. En voor een heel lange tijd.
Maar misschien kan er nog steeds heel veel wel?
De uitdagingen om niet naar beperkingen (in het leven) te kijken, maar naar de mogelijkheden.

Kom op! We gaan ervoor hoor.

Hier gaat het werk gewoon door.
Ik werk op een groot print bedrijf in het noorden, waar we met 390 man nederland en veel landen om ons heen bevoorraaden met prints op alles wat los en vast zit.
We hebben 50% minder werk, maar werken nu op de expeditie in een 3 ploegen systeem i.p.v. 2 ploegen, met een kwartier tussen de ploegen zodat we elkaar niet treffen.

We werken nu in een ploeg met 8 man terwijl we normaal met 17 a 20 man staan.
Maar we houden het draaiend zolang we kunnen om het verlies toch wat te beperken.

Ik moet zeggen dat ik mij heel goed aanpas aan de nieuwe tijden al heb ik nu alleen nog maar de late dienst gehad en dat had ik vorige week ookal. we werken nu ook iets korter dan anders wat ook weer meer rust geeft.

Het enige wat jezelf nog kan doen is, goed blijven eten en drinken en goed slapen.
Jezelf weerbaar maken voor als het virus langskomt.

Maar ja ik eet altijd al goed.

Eet al 6 jaar veganistisch, gaan veel groente en fruit doorheen hier.
Dus daaraan zal het niet liggen.

Groeten

Berend

Hallo, ik ben er zelf nog niet uit. Ben diabetes patiënt, type2, spuit 4 maal daags en heb geen overgewicht. Wel polyneuropathie en daardoor best beperkingen. Kortgeleden is er op een mri een klein litteken van een herseninfarct gevonden. Doorgestuurd naar neuroloog maar die afspraak is gecanceld vanwege het virus. Op mijn werk hebben ze een baan voor me gevonden wat ik dan aan zou moeten kunnen (gehandicaptenzorg), maar is het slim om nu aan het werk te gaan?? Doe ik het niet, dan kom ik in juni in spoor2 en kom dan bij een reintergratiebureau. Oftewel dan zal er geen werk gevonden worden. Ik ben 62, alleenstaand en vind zo’n beslissing nogal moeilijk. Zit ik nou in die risicogroep?? Ik moet naar mijn werk met openbaar vervoer, daar zie ik nu ook al tegenop. Ik wil zo graag advies.

Je behoort tot de risicogroep en het advies is om dan niet met het OV te gaan. Kan je je dilemma voorleggen aan je leidinggevende? Zijn er alternatieven om op je werk te komen?

@ joki Als ik jou was zou ik het risico niet willen lopen omdat je toch in de risico groep zit.
Ik heb zelf ook het een en ander en mijn nefroloog adviseert mij om toch thuis te blijven en om mijn gezondheid in de gaten te houden.
ik moet morgen (maandag) naar het ziekenhuis voor een dotterbehandeling maar vind het erg eng om daar nu naar toe te moeten.
Hou je aan de richtlijnen van het rivm en doe wat zij zeggen.

Een moedig en wijs besluit. Sterkte allemaal.

Hallo,

Even inhakend op dit onderwerp heb ik ook een vraag.

Ik heb zelf type 2 diabetes met COPD en ook polyneuropathie, maar ben gelukkig wel goed geregeld, dus dat zit wel goed.
Ik spuit ook 4 x daags insuline, en dat gaat goed, eet gezond en beweeg voldoende.

Maar nu zit ik met een probleem, mijn moeder is stervende en verblijft in een verzorgingstehuis, zoals overal zijn die instellingen geheel op slot, en mag bij uitzondering in die stervensfase maximaal 2 personen aanwezig zijn.

Wij hebben de indruk dat mijn moeder of toch corona heeft, of gewoon opgebrand is, zij is tenslotte al 96 en kampt de laatste tijd al met een zeer verslechterde gezondheid.

Er wordt over het algemeen geadviseerd om als diabeet en COPD geen contact te maken.

Dus wat is wijsheid, toch er naar toe gaan en het risico op besmetting te lopen, of op een andere manier nog voor zover dit nog mogelijk is haar nog te zien?

Ik heb een paar dagen nog met haar geskypt, maar toen leek het nog niet zo erg te zijn, en dit is dus nu heel anders.

Best wel moeilijk.

Wat zou je moeder zelf gezegd hebben?

Kan je aan voldoende beschermende kleding komen en toch even naar je moeder gaan?

Inmiddels is er al meer bekend over mijn moeder, die is eigenlijk al niet meer op deze wereld, wordt in een zgn comateuze situatie gehouden, dat hebben wij met elkaar afgesproken.
Gelukkig heb ik mijn moeder kortgeleden nog gezien via skype, en eigenlijk was dit al het afscheid, en zo blijft dit in mijn gedachten. Ik had op dat moment een fotoshoot gemaakt, dus bij toeval en zo blijft zij in mijn herinnering.

De regel is momenteel nu zo dat mocht mijn moeder binnenkort komen te overlijden dat wij bij uitzondering met 3 familieleden, dus ik en mijn 2 zusters bij haar mogen zijn, maar dan wel in beschermende kleding, want mocht zij toch corona hebben dan blijft zoals de huisarts ons vertelde dit virus nog 2 weken aanwezig op het dode lichaam.

Dus mijn vraag is eigenlijk al beantwoordt.

Wel mogen wij via facetime of skype nog naar mijn moeder kijken, dit mag dag en nacht, dus als ik dit wil kan dit nog altijd, maar niet naar haar toe komen dat is uitgesloten.

@rodia1: sterkte de komende tijd! Ik heb zelf DM type 1 of 2, daar zijn de geleerden het nog steeds niet over eens. Heb een pomp en sensor. Ik merk dat ik – als ik weer eens veel nieuws over Covid-19 hoor – tamelijk veel stress krijg en dan gaat m’n suikerspiegel als vanzelf omhoog. Ik heb daarnaast ook andere chronische beperkingen [w.o. chronische pijn, ik mis 2 tussenwervelschijven en nog wat “ellende”], daarnaast kan ik nu niet elke week door de fysio begeleid sporten. Ook dat doet m’n DM niet echt goed… En ook de fysio-behandelingen voor de pijn liggen op dit moment stil, waardoor ik aan de [heftige] pijnstillers zit. Ik merk dat ik tegenwoordig al bang ben om de TV aan te zetten of de krant te lezen, omdat ik dan weer onrustig word en stress krijg. En “bam”, daar gaat de suikerspiegel al weer!
Ik zal ongetwijfeld niet de enige zijn die zo reageert. En ik ben over het algemeen best een stoïcijn, maar dat lukt dus nu even niet. Ik probeer tot rust te komen door mindfulness en yoga, dat helpt wel wat, maar het blijven moeilijke tijden.
Sterkte allemaal en “be safe!”.

Hoi allemaal,

Ook ik ben bang en nerveus voor het coronavirus. Waar ik vooral bang voor ben is dat als ik het krijg er niet genoeg IC bedden meer zijn en er een keuze gemaakt moet worden. Ik ben 46, op zich wel gunstig dus, maar…..ik ben nu 36 jaar diabetespatient type 1 en vanwege een niet instelbare diabetes nu een jaar op de wachtlijst voor alvleeskliertransplantatie. Wat gaan ze in zo’n situatie doen, denken ze je bent toch al ziek laat maar gaan iemand anders heeft meer kans? Ik zit nu sinds hier in het dorp waar de eerste coronapatient van NL werd ontdekt op 27 februari in sociale quarantaine. Mijn man werkt nu thuis maar ziet het probleem niet zo erg als ik. Ik kom echt nergens meer, loop alleen mijn rondjes in het buitengebied met de hondjes. Mijn man hoopt ook dat hij na 6 april weer klanten mag gaan bezoeken, ik hou mijn hart vast. Het liefst zou ik ergens in een vakantiehuisje gaan zitten, zodat ik met zo min mogelijk risico’s in aanmerking kom. Ik merk dat door de stress en zorgen mijn bloedsuikers nog harder schommelen dan normaal. Wat is wijsheid? Ga ik te ver in mijn maatregelen? Geen idee, weet alleen dat ik me zorgen maak.
Voor iedereen sterkte en hopen op betere tijden.

Ik heb sinds een maand diabetes (type 2), daarnaast heb ik een chronisch astmatische bronchitis. Allerlei aanvullende onderzoeken die ik nog zou krijgen, zoals een oogonderzoek en een vaatonderzoek zijn door het ziekenhuis afgezegd, want geen spoed. Ook de huisartsenpraktijk is alleen voor spoedeisende situaties bereikbaar. Het allemaal enorm zoeken. Mij vrouw en ik werken beide in de gezondheidszorg. Mijn vrouw werkt met cliënten. Ik werk als arbo en veiligheidsadviseur en zou mij bezig moeten houden met juist dit virus. Op dit moment dus even niet. Onze dochter werkte sinds afgelopen week nog gewoon in Eindhoven en het werk van onze jongste zoon gaat gewoon door. Onze oudste zoon woont en werkt in Engeland, sinds afgelopen week werkt hij ook thuis.

Het houd mij wel bezig, ik houd mij aan de regels van het RIVM. Ik realiseer mij wel dat ik met mijn leeftijd en met wat ik heb wel tot een doelgroep behoor.

Hebben jullie vragen over Diabetes en Corona:
Wij organiseren via Facebook online informatiebijeenkomsten over diabetes en corona. Dit doen we in een unieke samenwerking met andere (diabetes)organisaties als Bas van de Goor Foundation, Diabetes Fonds, V&VN, InEen, NVvPO, NDF en Novo Nordisk omdat we geloven dat we in tijden als deze juist samen moeten optrekken. Volg onze online bijeenkomst op woensdag 1 april om 21.00 uur (voor zorgprofessionals) of op donderdag 2 april om 18.30 uur (voor mensen met diabetes) op de Facebook pagina van DVN. Houdt de pagina in de gaten voor de laatste mededelingen

Ik heb al een paar dagen last van mijn darmen. Nou is dat niet ongewoon voor mij, ik heb IBS. Nu heb ik ook al een paar dagen een jeukende neus en moet ik die soms snuiten. Dat is nieuw.
Maar het voelt als een allergische reactie op iets.
Mijn bloedsuikers zijn nogal aan het schommelen, momenteel, maar niets ernstigs.
Maar ik voel me niet echt lekker. Ik hoest niet, nies niet, geen keelpijn, geen koorts.
Persoonlijk denk ik dat er twee aparte processen spelen die samen niet op corona lijken.

Ik heb huishoudelijke hulp en in deze tijden moet je mensen in je omgeving tegen jezelf beschermen. Maar ook mezelf tegen een hulp die nog 5 andere “klantjes” heeft.
Ik heb haar vanavond gebeld on te vertellen hoe ik me voel en mijn nuchtere hulp klonk opeens wat paniekerig en besloot niet te komen.

En opeens ben je dus een paria. Die een gevaar voor anderen kan betekenen.
Opeens raakte ik in paniek. Wat als ik wel besmet ben. Ik ga tenslotte nog naar de Jumbo en Lidl bij mij in de buurt, zij het maar 1x per week.

Wat als wel degelijk ziek ben en mijn partner aansteek?
Ik woon in een kleine flat en in aparte ruimten leven is onmogelijk.
Alles met bleek schoonmaken kan ook niet (zoals geadviseerd wordt), want daar krijg ik heftige astma aanvallen van.

En eigenlijk weet ik gewoon dat ik last van mijn darmen heb en ergens een allergische reactie op. Niet minder, maar ook niet meer dan dat.

Wat deze tijd bewerkstelligt is dat je bang wordt. Niet zozeer voor mezelf, maar dat ik verantwoordelijk zou zijn voor het besmetten van mijn partner, die zelf in de risicogroep zit.

Dan gaat stress een rol spelen en ga je je nog belabberder voelen en je bloedsuikers omhoog.

Dan is het even lastig om weer een balans te vinden en feit van angst te scheiden.

Heeft jouw ziekenhuis zo’n app waar je je symptomen kunt melden en dat zij dan beoordelen wat je verder moet doen? Tevens zou ik adviseren nu niet meer naar de supermarkten te gaan. Dit om wat je dan ook hebt, niet op anderen over te brengen.

ik lig er niet wakker van (ben zelfs hoog risicopatiënt )en werk in verpleging waar zelfs al collega’s ziek thuis blijven die het hebben . Gelukkig nog geen patiënten die pos zijn getest . Maar ik werk bij ouderen en die hebben dus vaker koorts ,hier is wel een speciaal corona protocol voor .

ik kijk ook bewust niet teveel naar de media !!

Sterkte met je wondroos.