De rollercoaster die diabetes heet

Het is 11 maart 2013. Jens komt uit school en drinkt water. Het valt ons op dat Jens de laatste tijd wel heel veel water drinkt…

Ik moet mijn eigen kind prikken, met tranen in mijn ogen

Jens gaat altijd om half acht naar bed, maar die week komt hij er om 20.00 uur, 23.00 uur en 01.00 uur weer uit om te plassen en een halve liter water te drinken. En dat iedere avond, tot ik donderdagavond tegen mijn man, Paul zeg: dit klopt niet! Een kind dat in de avond 1,5 liter water kan drinken is niet normaal.

Niet ziek, alleen veel drinken

Ik google: kind drinkt ineens veel water, kind drinkt veel water etc. Al snel zie ik sites voorbijkomen over suikerziekte/diabetes. Dat is ook waar ik zelf aan denk.

De volgende ochtend op school informeer ik bij de juf of Jens op school ook veel drinkt. Ja, zegt zijn juf, de dag ervoor vroeg hij ook al om water. Zijn juf heeft zelf ook diabetes type 1 en ik zie aan haar blik dat zij hetzelfde vermoeden heeft als ik. Ik bel meteen de huisarts en maandag moeten wij ons melden om nuchter te prikken.

Met dit alles in onze gedachten, vier ik zaterdag mijn veertigste verjaardag. Jens voetbalt alsof er niets aan de hand is. Niet moe, niet ziek, alleen veel drinken…

In tranen

En dan is het maandag 18 maart 2013. Om half negen moet Jens nuchter bij de huisarts zijn om zijn bloedglucosewaarde te meten. Ik probeer mijzelf wijs te maken dat ik het verkeerd heb gezien en hij zichzelf gewoon de goede gewoonte van genoeg drinken heeft aangeleerd. Tja.

De vingerprik wijst een bloedglucosewaarde van 17,6 mmol/l. Het wijst erop dat jens diabetes heeft, zegt de huisarts. De woorden dreunen na in mijn hoofd. Wat gaat dit allemaal inhouden? In tranen vertel ik op weg naar huis het verhaal aan Paul.

Slechte droom

Eenmaal thuis gaat de telefoon. Of wij ons om 11.00 uur op de EHBO van het Kennemer Gasthuis willen melden. Paul komt direct naar huis. Jens eet voordat we gaan nog twee lekkere croissantjes, heerlijk vindt hij dat.

Op de EHBO wordt zijn bloedglucosewaarde nog een keer gecontroleerd: 31 mmol/l. De grond zakt onder onze voeten weg. Is dit een slechte droom? Uit voorzorg wordt een infuus aangelegd, want het kan zijn dat Jens is uitgedroogd. Er wordt bloed afgenomen en urine in een potje opgevangen.

Dan komt het hoge woord er definitief uit. Jens heeft een chronische ziekte: diabetes type 1. We worden direct doorgestuurd naar het Kinder Diabetes Centrum in het Spaarne. Na een korte uitleg moet ik voor de eerste keer insuline spuiten bij Jens. Ik mijn eigen kind prikken, met tranen in mijn ogen. Om half vijf gaan we richting huis met een doos met informatie, een bloedglucosemeter, insulinepen, insuline, glucogen en een hoofd vol met verdriet. Wat een rollercoaster.