Hoe het DiabetesTrefpunt mij aan het twijfelen heeft gekregen

Schrijven schrijven schrijven
De neiging om dingen op te schrijven heb ik de laatste tijd heel erg. Hierbij is het niet zo dat er een pen in mijn handen brandt of in dit geval een laptop waar ik maar op blijf tikken, nee. Het is een soort emmer die soms vol raakt en schrijven zorgt ervoor dat ik dingen kan loslaten. Dit gaat in verschillende vormen en maten. Zo heb ik een journal, maar die ligt al een tijd onaangetast in mijn kast. Op dit moment schrijf ik graag in de vorm van blogs en wil graag verhalen delen met anderen. Mooi moment om me aan te melden bij het online Diabetes Trefpunt.

Ik schrik als ik de verhalen lees op het Trefpunt. Neem ik mijn diabetes wel serieus?
Al 26 jaar loop ik rond op deze aarde, waarvan 22 jaar samen met diabetes en voor zo’n 15 jaar samen met mijn trouwe insuline pomp. In die tijd heb ik drie keer in het ziekenhuis gelegen vanwege mijn diabetes. De eerste keer was toen ik erachter kwam dat ik diabetes had, of ja mijn ouders. wWant het was toch wel gek dat Ronald 15 flesjes Fristi opdronk binnen een paar uur. Toen mocht ik een paar nachten in het ziekenhuis blijven. Ik was 4, dus ik vond het eigenlijk wel een leuke spannende ervaring. Het gevoel van ziek zijn was ook heel snel weer over.

“Hup, nachtje ziekenhuis just to be sure.”
De tweede keer was omdat mijn moeder mijn insuline hoeveelheden door elkaar had gehaald en ik dus voor de avond veel te veel insuline in mijn lichaam had. Hup, nachtje ziekenhuis just to be sure. De derde keer was mijn eigen schuld: een avond stappen met een geknikt infuus zorgde voor een flinke verzuring. Zo slecht heb ik mij nog nooit gevoeld: twee nachten ziekenhuis en een aanslag op mijn fysieke en mentale gesteldheid. Maar ik heb toch niet het gevoel dat ik chronisch ziek ben.

Leven zoals ik wil
Gezellig biertjes drinken gebeurt meermaals per week en soms (soms…) eindigt dat in heerlijke dronken avonden. Af en toe een sigaretje tijdens deze avonden is ook niets geks en heeeeel af en toe een beetje drugs op een feestje gebeurt ook wel eens. Eten doe ik graag, maar niet regelmatig en echt precies tellen doe ik ook niet. Ter compensatie ga ik wel minstens vier keer in de week naar de sportschool voor krachttrainingen. Een maand solo backpacken en zien wat er gebeurt is één van de boeiendste ervaringen van mijn leven geweest.

“Ik wil leven zoals ik wil en dingen proberen.  Mijn diabetes mag mij daar niet in tegen houden. “

Happy
Nu acht ik mijzelf gelukkig dat ik mijn HbA1c al jarenlang netjes onder de 8 zit (laatste keer was het 62, waar het een half jaar daarvoor 50 was). Verder is het ook niet zo dat ik maar in het wilde weg dingen doe. Sommige dingen zijn spannend en dan houd ik zeker rekening met mijn diabetes en laat ik mijn omgeving weten dat ze me af en toe moeten dwingen om mijn suiker te controleren. Hier voel ik mij ook happy bij, ik kan doen wat ik wil en het leven leiden dat ik wil.

Verhalen van anderen die het anders doen
Maar toch. Het Diabetes Trefpunt opent mijn ogen, veel verhalen van mensen die heel hard hun best doen om fatsoenlijk met hun diabetes te kunnen leven. Ik lees verhalen over complicaties en over hoe mensen met veel diabetes-ervaring druk bezig zijn om waardes van 12 of 13 te vermijden. Soms  heb ik waardes van 24 en die schrikken mij niet af. Ik corrigeer en ga vrolijk weer verder. Als het langer duurt corrigeer ik het op een andere manier (vervangen van de setjes) en doorrrrr. De verhalen hier op het Trefpunt zijn interessant en doen mij achter mijn oren krabben. Ben ik te laks met mijn ziekte? Of moet ik gelukkig zijn met dat het ondanks alles gewoon goed gaat?

Relativeren
De laatste jaren heb ik veel leren relativeren en snap ik ook dat mensen hun positieve verhalen niet zo snel online zetten. Mensen willen graag hulp op momenten dat het wat lastiger is, meer dan logisch. Dus er zullen ook vast vergelijkbare verhalen zijn van mensen die mijn situatie herkennen, maar toch. Het blijft een beetje jeuken achter mijn oren. Ik wil leven met diabetes op mijn eigen manier, het hoort bij mij. Ik weet niet beter, maar ik wil over 30 jaar niet de man zijn die niets meer kan omdat hij zijn ziekte niet serieus nam. Want het is een serieuze ziekte. Mijn psycholoog omschreef het een paar jaar als volgt: “Je was vroeger bang dat je een enge ziekte zou krijgen (hypochondrie), maar jij doet zo relaxed over je diabetes terwijl  je die enge ziekte gewoon al hebt.”. Dit was nooit in mij opgekomen, maar gelijk had hij.

Bedankt
De laatste tijd merk ik wel dat ik me meer bezig hou met de mogelijke complicaties in de toekomst, maar mijn levensstijl verandert er niet door. Het Trefpunt heeft mijn ogen geopend en ik heb het gevoel dat ik anders naar mijn ziekte moet gaan kijken. Toch wil ik mijn leven liever niet aanpassen, omdat ik het gevoel heb dat het wel goed gaat. Thanks Trefpunt voor deze twijfels. Ik ben er stiekem wel blij mee.