impact van diabetes op mijn relatie

Mijn vrouw heeft diabetes type II en ondervindt daarvan ernstige complicaties, maar wil dat niet waar hebben. Enkele jaren voorafgaand aan de diagnose diabetes is bij haar op 39-jarige leeftijd borstkanker geconstateerd. Na een operatie en chemotherapie is zij volledig genezen. Aangezien de borstkanker hormoongevoelig was heeft zij enkele jaren een behandeling met tamoxifen gehad en na het stoppen daarmee ontwikkelde ze diabetes in 2007. Vanwege de hoge bloedsuikerwaarden moest ze insuline spuiten en daar ondervond ze lichamelijke klachten van en bovendien reageerde ze atypisch op insuline. Na enkele jaren kwamen wij erachter dat bloedsuikerhuishouding verstoord kan raken na het stoppen met tamoxifen, dit werd ook door een klinisch chemicus en de huisarts bevestigd. Mijn vrouw is toe van de een op de andere dag gestopt met haar diabetes medicatie en ze voelde zich al snel veel beter.

Maar ruim 3 jaar terug begonnen de problemen, het begon met staar, netvliesdegeneratie en neuropathie aan haar voeten. Staar kan ook het gevolg zijn van tamoxifen en chemotherapie en problemen met het netvlies en neuropathie zijn ook gerelateerd aan chemotherapie en dat was ook de argumentatie van mijn vrouw om diabetes als mogelijke oorzaak te ontkrachten. Sindsdien is haar gezondheid sterk achteruit gegaan, enkele zware en moeilijk te behandelen ontstekingen in haar linker voet, gewichtsverlies, polyneuropathie in voeten, handen en darmen. Daarbij werden telkens veel te hoge en soms gevaarlijk hoge bloedsuikerwaarden gemeten, maar daar wilde ze niets van weten en pogingen om de diabetes te behandelen liepen op niets uit. Afgelopen jaar heeft zij een herseninfarct gehad met een gebroken heup als complicatie en later in het jaar werd ernstig hartfalen geconstateerd. Om de gebroken heup te opereren moest zij iets aan haar bloedsuiker doen en is zij volgens haar met de mes op de keel akkoord gegaan om insuline te spuiten. Gelukkig gebruikt ze nog steeds insuline en is ze ook in behandeling bij een internist waarin ze vertrouwen heeft. Bovendien zijn haar bloedsuikerwaardes zoals het driemaandelijks gemiddelde op normaal niveau.

Waar ik mee zit en veel stress van heb is dat mijn vrouw aan een rolstoel gekluisterd is, lichamelijk zwak is er langzamerhand steeds verder achteruit gaat en niet aanspreekbaar is als ik haar wijs op haar onverantwoorde keuze door willens en wetens diabetes te negeren. Zij houdt nog steeds bij hoog en laag vol dat alle haar gezondheidsproblemen het gevolg zijn van de chemotherapie die zijn in 2003 heeft gehad. Want wat zeur ik, er zijn altijd wel co-assistenten en artsen die zonder het totaalplaatje te kennen roepen dat neuropathie en staar een complicaties van chemotherapie zijn. En dat terwijl alle gezondheidsproblemen van mijn vrouw haarfijn in het rijtje van diabetescomplicaties passen. Ondertussen is er in de hele medische draaimolen alleen aandacht voor die zieke en wordt de partner vergeten, hooguit de vluchtige opmerking dat mijn vrouw wel heel erg moeilijk is en het respect dat ik nog steeds bij haar ben en het verdraag.

Zijn er mensen dit dit herkennen en er een weg in hebben gevonden ermee om te gaan?

Alvast bedankt en vriendelijke groet,

Riekele