Los laten of niet?

Beste Nel

Wat een heftig verhaal. We hebben jouw oproep ook even gedeeld op de Facebookpagina van de SugarKidsClub. Daar zijn veel ouders actief. We hopen dat je goede tips en ervaringen zal krijgen!

Groetjes moderator

Beste Nel,

Ik herken je verhaal. Ik heb een dochter van 14, die bijna drie jaar geleden de diagnose diabetes type 1 kreeg. Elk kind is natuurlijk verschillend, maar voor ons werkt loslaten het best. Ze is zelf verantwoordelijk voor hoe ze met haar diabetes omgaat. Soms gooit ze er met de pet naar, is ze kwaad, opstandig en weigert ze te prikken en hoewel het verschrikkelijk zwaar is om te moeten toekijken is dat toch echt het enige dat je kunt doen. Ingrijpen doen we inderdaad alleen als het echt uit de hand loopt. Gelukkig is dat nog nooit gebeurd tot nu toe.

Beste Nel,

Ik herken je verhaal. Ik heb een dochter van 14, die bijna drie jaar geleden de diagnose diabetes type 1 kreeg. Elk kind is natuurlijk verschillend, maar voor ons werkt loslaten het best. Ze is zelf verantwoordelijk voor hoe ze met haar diabetes omgaat. Soms gooit ze er met de pet naar, is ze kwaad, opstandig en weigert ze te prikken en hoewel het verschrikkelijk zwaar is om te moeten toekijken is dat toch echt het enige dat je kunt doen. Ingrijpen doen we inderdaad alleen als het echt uit de hand loopt. Gelukkig is dat nog nooit gebeurd tot nu toe.

Hoi Nel. Het is idd heftig om te zien dat je kind er met de pet naar gooit. Mijn dochter van 14 heeft nu 5jr de diagnose dm1. Mede doordat ik thuis de controle probeer te houden voelen we allebei dat ik de diabetes politie ben, heeft ze op school geen diabetes en zit ik inmiddels met een burn-out thuis. Ook bij ons is loslaten het beste. Ze moet het zelf gaan doen. Of niet en dan op de blaren zitten.
Als het helpt, een vriendin van me heeft een zoon die iets ouder is dan jouw zoon, met een chronische ziekte die ook veel controle vergt. Ook daar is het hetzelfde verhaal. Het is het moeilijkste maar ook het enige dat je kunt doen. Loslaten en ze het gevoel geven dat je ze vertrouwt en dat je gelooft dat ze het kunnen.

Een kind met een ASS kan je niet ‘op de blaren laten zitten’. Door de ASS is oorzaak en gevolg niet ‘gekoppeld’, daarom kan je kind amper voor zichzelf zorgen. De diabeteszorg gaat erg uit van alles mag en kan, mits je meet en insuline toeneemt. Dat staat haaks op de wereld van iemand met autisme die juist structuur nodig heeft. Eigenlijk is de oude manier van omgaan met diabetes voor iemand met autisme vaak wat het beste werkt. Strikte eetschema’s en vaste hoeveelheden insuline die op vaste tijdstippen gegeten en toegediend worden.
Overleg met je zoon welke ondersteuning hij wenst. Stap voor stap werk je naar een goede regulatie, maar dit is een lang proces.

Dank jullie wel voor jullie reacties en tips.

Hoi!

Ik ben 18 en heb nu bijna een jaar type 1. Ik ga daar wel heel serieus mee om.

Mijn ervaring is dat mijn ouders zich eigenlijk bijna nergens mee bemoeien. In principe ga ik alleen naar alle ziekenhuisafspraken, maar als ik vraag of ze mee gaan zouden ze dat doen.

Je zoon is 20 en ik denk niet dat er in deze situatie heel veel is wat je kunt doen. Hij js volwassen en verantwoordelijk voor zichzelf. Je kunt hooguit zeggen dat je er voor hem bent en dat hij altijd om hulp mag vragen.

Je kunt ook niet dagenlang achter hem aanlopen en hem de hele dag door controleren … dat gaat niet helpen helaas.

Ik kan mij volledig vinden in bovenstaande van Anne.
Waar ik mij wel over verbaas dat tegenwoordig ieder kind volgens de medici maar autistisch is……..

Jammer dat er op het moment dat er gesproken wordt over autisme dat dit altijd in twijfel wordt getrokken. Toen mijn zoon de diagnose Nld en pdd-nos kreeg stonden wij echt niet te juichen. En nu met de diabetes erbij is het extra zwaar en moeilijk te handelen. Vrijdag heb ik een gesprek met de huisarts. Anna dank je wel voor het delen van je ervaring.