Plekje geven
Hoi hoi,
Mijn zoontje van 3jaar heeft al 2jaar type 1 en ik heb het zelf nog geen plekje kunnen geven voor zover dat al kan. Dus hoop hier mensen tegen te komen die mij hiermee kunnen helpen.
Groetjes.
-
Beste Lianne84
Wat kan ik me jouw worsteling goed voorstellen! Zo klein, zo heftig, zo’n onoverzichtelijk groot verdriet…
Vanavond delen we jouw oproep op de Facebookpagina van de SugarKidsClub. Hopelijk krijg je veel warme en behulpzame reacties!
Communicatiemedewerkers DVN
-
Hoi, ik snap je gevoel heel goed. Mijn dochter was 1 toen ze het kreeg en is ondertussen 5 jaar oud. Heel onstabiel en vaak vraag ik me af of het altijd zo moeilijk blijft en zo oneerlijk aan zal voelen… Wat ik probeer te doen is genieten van de momenten waarop het goed gaat en wanneer ik haar zie genieten. Wanneer ik zie dat ze het op school bv zo goed doet.
-
Hoi,
Ik ken je gevoel.En het is een heel naar gevoel. Mijn dochter is dan wel ouder, 12 inmiddels, maar het blijft lastig.
Na 3 jaar gaat het wel iets beter, maar vaak overvalt mij toch het rot gevoel van ‘waarom” en “hoe verder”.Als je het prettig vindt, kunnen we hier samen eens over van gedachten wisselen.
Ik woon in Frankrijk en dit maakt ook dat het voor mij moeilijker is om “lotgenoten” te vinden.Fijne dag Christel
-
Sinds 1,5 jaar heeft onze dochter van 11 jaar (bijna 12) Diabetes type 1. Zij is de oudste van onze vier dochters. Ook ik heb er moeite mee om Diabetes een plekje te geven, en om te gaan met alles wat erbij komt kijken. Verdriet, emoties, angst, onzekerheid. Maar ook het niet willen meten, niet het infuusje van de pomp willen wisselen, kh moeten tellen en de tijd en aandacht die je soms niet aan de andere kinderen kan geven omdat je weer met de diabeteszorg bezig bent…. Onze dochter doet zelf haar best om alles te bolussen en werkt meestal echt wel mee, maar soms is ze er echt klaar mee wat ik heel goed kan begrijpen. Begeleiding uit het ziekenhuis is echt top, maar soms kunnen zij schommelende waardes ook niet verklaren. Komend schooljaar gaat ze naar de middelbare school. Zij heeft er veel in in (gelukkig!), ik vind het loslaten echt lastig….Daarnaast staat de puberteit vlak voor de deur, wat gaat dit doen met haar waardes?
Ik merk ook dat mensen in de omgeving vaak geen idee hebben wat voor impact het heeft op een kind, en op je gezin als er iemand is met Diabetes. Hier loop ik nogal eens
tegenaan-:) Ik zou graag contact hebben met ouders dit dit ook zo meemaken om te horen hoe zij met bepaalde dingen omgaan.-
Hoi ik was zelf 10 jaar toen ik de diagnose type 1 kreeg.
Nu ben ik bijna 40 en mijn moeder geeft ook aan dat de eerste periode best zwaar was. Daar heb je als kind/puber niet echt erg in. Weet dat in mijn kinder/puberteit regelmatig mensen suikervrij gebak of stroopwafels kochten. Heel lief maar ze wisten dus niet dat daar ook kh in zitten en dat je daar ook voor moet spuiten of actief zijn. Ik kan nu het hele boekje van de kh bijna nog dromen. Over het algemeen gaat het best goed hier. Maar heb soms ook wel eens onverklaarbare suikers. En dat vind ik mega irritant. En je denkt de hele dag wat ga ik doen en hoeveel energie kost dat. Maar aan de andere kant gaat er ook heel veel op de automatische piloot. In mijn puberteit een pompje gekregen ivm hoge suikers mn eind ochtend, daar heb ik nooit spijt van gehad. Sterkte en als je vragen hebt kan je ze altijd stellen.
Wat mij als kind/puber ook hielp om er beter mee om te gaan was lotgenotencontact. We hadden toen een hele actieve afdeling. Dat was echt fijn. -
Bedankt voor jouw reactie Elfje. Mijn dochter wil denk ik ook wel lotgenotencontact, ik ga het er nog eens met haar over hebben.
-
-
Hallo Christel, ik lees jouw berichtje hier, hoe gaat het met jouw dochter? Zij is bijna van dezelfde leeftijd als de mijne (zie mijn bericht op dit forum).
-
-
Leuk om de reacties te lezen en te zien dat er meer mensen zo mee zitten net als ik.
-
Na maanden van intensief meelezen en dit forum doorspitten toch maar een account gemaakt.
Moeder van zoon van 9 en sinds eind april weten we dat hij dm type 1 heeft.
Vind het met vlagen nog lastig en ingewikkeld en sneu voor hem.Wellicht idee om appgroep te starten om ervaringen uit te wisselen?
-
Wat kan ik mij jouw gevoel goed voorstellen.
Mijn zoon is inmiddels 18 jaar, maar was ook 1 jaar toen hij diabetes kreeg. Ik heb mij zo vaak wanhopig gevoelt.
Af en toe overvalt mij nog steeds het gevoel van:’wat is het voor hem toch verdrietig dat hij hiermee moet leven’ en altijd die zorgen die je als ouder hebt. Echter probeer ik dit snel te relativeren en kijk naar het leven dat hij leidt. Hij doet alles wat ook andere kinderen van zijn leeftijd doen, heeft veel vrienden en staat positief in het leven.
Toen hij zo klein was heb ik veel gehad aan contact met andere ouders, dat is voor jou vast ook erg fijn.
