Stemmingswisselingen

Ik zou toch proberen de wisselende waarden meer te stabiliseren. Door wisselende waarden kan je man zich heel slecht voelen. Misschien heeft zijn arts nog betere behandelmogelijkheden paraat? De problemen aanpakken bij de bron zou ik zeggen, niet alleen de symptomen bestrijden. Sterkte!

Hallo Annewij,
Het gegeven dat jij deze post om 1 uur s’nachts invoert geeft aan dat het je hoog zit! Ik ben geen relatietherapeut maar weet wel uit ervaring dat het voor jou op dit moment meer geven dan nemen zal zijn in je relatie!. Denk dat je de eerste stap om het een “plekje” te geven overigens al gezet hebt door het te melden op het trefpunt! Dat je het ook bij de partner aan moet kaarten hoef ik natuurlijk niet te melden toch? Hoop dat er meer partners gaan reageren! Want dat het er meer zijn weet ik zeker!
succes

Hallo Annewij. Wat je zou kunnen proberen met je man af te spreken is dat je een afgesproken signaal geeft als zijn stemming zijn gedrag te negatief beinvloed. Op zo een manier kun je de kinderen misschien een beetje beschermen. Ik zou ook samen met je man het gesprek aan gaan met de kinderen. Ik weet niet hoe oud ze zijn? Kleine kinderen kun je het al uitleggen en dat pappa evengoed veel van ze houd. Hij kan er zelf minder iets aan doen maar wel wat. Ik merk zelf heel goed als ik onredelijk ben en als dat verteld wordt kun je over de oorzaak praten en dat lucht op.
Laat hem eventueel dit topic lezen dan weet hij dat het anderen ook overkomt. Stekte voor jullie ik hoop dat jullie eruit komen.

Dank jullie wel! Je hebt gelijk Mir 69, de waarden moeten gestabiliseerd worden maar dit lukt tot nu toe niet. Hij is recent doorverwezen naar een andere diabetesverpleegkundige. Deze wil een sensor gaan plaatsen om een beter beeld te krijgen.
Angela het klopt dat het me hoog zit. Ik pieker erover en kan dan niet slapen. Het voelt hartverwarmend dat jullie met me meedenken. Ieder bericht op mijn mobiel is helpend. Ik voel me minder alleen met mijn probleem.
Op zich een goed idee Marit om een signaal af te spreken, maar dat hebben we al geprobeerd. Hij zou gaan wandelen als er weer een woede-aanval kwam. Maar de laatste tijd denkt hij dat het aan alle anderen ligt. Terwijl ik, de kinderen, zelfs de buren weten: het is weer zo ver.

Als het steeds erger wordt is het misschien een idee om een verwijzing naar een medisch psycholoog te vragen. Die kan hem misschien helpen. Ikzelf gebruik anti depressiva en als ik merk dat ik agressiever word wordt de dosis verhoogd en als het weer beter gaat weer verlaagd.

Misschien een open deur, maar merk je dat zelf of word je erop gewezen door je omgeving? Want mijn man vindt het allemaal overdreven van mij.

Hoi Anna,
Op Facebook kwamen ook een paar reacties binnen. Naast dat een aantal mensen zich in je bericht herkenden en hun partner erop wezen (‘Herken jij dit? :-)), reageerden er ook een paar mensen over hun ervaring:

Karla: En dat is niet leuk ik heb diabetes en heb soms medelijden met mijn gezin. Maar het is sterker dan mezelf sorry

Danny: Tja… je moet er als partner mee leren leven. En als de liefde sterk genoeg is, dan kan dat ook.
Heb vanaf de eerste kennismaking met mijn huidige partner al gemeld dat ik DM1 heb, omdat vorige vriendjes achteraf zeiden dat met mij niet te leven viel .
Maar nu deel ik al 10 jaar lief, leed en stemmingswisselingen met mijn grote liefde…. En hij heeft ook zijn afwijkingen waar ik mee heb leren leven!

Ria: Heb zelf diabetes en zit nu in de overgang. Best mogelijk ook nog over op een koolhydraat arm dieet omdat de waardes te hoog bleven . Dit werkt overigens top. Ik heb ook stemmingswisselingen soms merk ik het en probeer me dan in te houden enz. Maar regelmatig gebeurd het . Moeilijk voor het hele gezin. Ik probeer het bespreekbaar te maken . Dan wordt het wat makkelijker en heb je onderling wat meer begrip.

In Diabc afgelopen jaar stond ook een artikel waarin drie mensen vertelden over hun stemmingswisselingen en hoe ze ermee omgingen. We gaan het voor je opzoeken.

Fijn, veel dank! Het vreemde is dat geen enkele arts ons ooit op het verband diabetes-woede-aanvallen heeft gewezen. Terwijl we toch heel wat artsen hebben bezocht de afgelopen jaren, omdat mijn man nog 4 andere chronische ziekten heeft. Wat ben ik blij dat een van onze buren toevallig getuige was van de vorige woede-aanval, en het verband met suiker opperde. Eerst overheerste schaamte, maar nu heb ik het gevoel dat het ons vooruit helpt.

Hallo Annawij,

ik ben inmiddels 32 jaar diabeet en ben 22 jaar getrouwd geweest. Ik heb hetzelfde gedrag vertoond als jouw echtgenoot. Soms kort af, extreem boos, uiten van gevoelens van onmacht en veel hypo’s. Dit heeft bij mij uiteindelijk geleid tot een echtscheiding en een depressief geraakte zoon.
Het is wat mij betreft wat kort door de bocht om dit alles te wijten aan mijn gedrag en mijn (omgang met) diabetes maar geholpen heeft het zeker niet.
Ik adviseer jouw man om hulp te zoeken. Acceptatie -of een gebrek daaraan- van de ziekte, omgang met de gevoelens van onmacht en misschien wel het door de kwaal veroorzaakte minderwaardigheidsgevoelens zijn denk mede bepalend. Hoge bloedsuikers hebben daar denk ik allen maar een versterkende invloed op.

Ik denk dat je niet alles op de ziekte moet gooien meer maar op de gevolgen hiervan/de omgang hiermee.

Ik heb zelf ook best wel last van stemmingswisselingen, maar ik weet heel zeker dat dit niet komt omdat ik mijn diabetes niet geaccepteerd zou hebben. Dit is wat de artsen altijd roepen, maar wat mij dan een gevoel van onmacht geeft, omdat ik echt zeker weet dat het daar niks mee te maken heeft, maar waarmee wel? Ik weet het niet. Wisselende waardes, hoge waardes of juist langere tijd veel hypo’s? Ik weet het niet, maar ik weet wel dat het me elke keer weer zo maar over komt. Ik ben 3 keer bij een psycholoog geweest en als je daar de feiten opnoemt, wordt gelijk gezegd dat jeje ziekte niet geaccepteerd hebt, dus moest ik aan de anti depressiva. Ik heb dit toen niet gedaan omdat het volgens mij niet klopt.
Als ik weer eens zo’n bui heb, vraagt mijn man me tegnwoordig ook om eerst te meten en vaak zit het dan idd niet goed. Het is vreselijk voor mij als je jezelf te keer hoort gaan, maar ook zwaar frustrerend voor man en kinderen. Ik kan je dis helaas geen tips geven verder, behalve het feit dat je je man er tijdens zo’n bui misschien op kunt wijzen dat hij even moet meten.

Ik heb zelf nu één jaar type 1. Bij mijzelf merk ik dat zodra ik onder de 4.5 mmol/l beland, ik behoorlijk chagrijnig (kan worden) wordt.
Dit gevoel moet ik wel wegwerken met wat sneller suikers. Bij hoge waarden heb ik er minder last van.

Ik denk dat er niet echt een remedie is, behalve proberen zo stabiel mogelijk te blijven in waarden, en positief met de ziekte en beperkingen om te gaan.

Zoals beloofd: het artikel over Stemmingswisselingen in ons ledenmagazine Diabc.

Dit zijn de adviezen die mensen in het artikel geven om met de stemmingswisselingen (van je partner of jezelf) om te gaan:
– Stemmingswisselingen heb je op ontregelde dagen
– loop even naar buiten als je een boze bui hebt
– partner: ga niet in verweer, maar laat je boze partner even
– als je zelf degene bent met diabetes en stemmingswisselingen, laat je partner dan achteraf weten dat je je er vervelend over voelt.
– overweeg gesprekken met een psycholoog om beter met de stemmingswisselingen om te leren gaan

Ik geloof ook niet dat de stemmingswisselingen alleen door de diabetes komen maar dat het een belangrijke oorzaak is staat voor mij vast. Mijn partner heeft in een periode dat er toch al ingrijpende moeilijkheden waren in ons gezin zeer heftige stemmingswisselingen ondervonden die mij enorm verontrust hebben. Ik begreep totaal niet waarom dit zo maar uit het niets ontstond en ik zou het dan ook goed vinden als artsen niet alleen de diabetespatiënt zouden wijzen dat er stemmingswisselingen kunnen ontstaan door de ziekte maar ook de partners en of directe omgeving. Maar artsen zijn voor zover mij bekend is er niet goed van op de hoogte hoe heftig de stemmingswisselingen in een gezin kunnen inslaan. Wij zijn naar een psychologe door verwezen maar dat bleek een mevrouw te zijn die in eerst instantie de zaken opneemt een ‘nullijn’ psychologe. We hebben ieder apart ons verhaal wat uitgelegd maar hebben daarna het maar gelaten. We weten nu wat de redenen van de stemmingen kunnen zijn. Maar het heeft er met name bij mij geweldig ingehakt zó kende ik mijn vrouw waar ik zóveel van hou niet. Het is voor mij nog steeds moeilijk om het te accepteren en er mee om te gaan. Als het weer eens zover is hou ik mijn mond maar en ga ik een eindje wandelen. Ik zou artsen en diabetesverpleegkundige willen verzoeken hier meer en wat dieper op in te gaan tijdens de controles. Ik wens u allen sterkte.

Ik heb zelf al 35 jaar diabetes en ben door schommelingen ook wel eens flink kortaf en onredelijk.
Maar verwacht je echt dat je op dat moment naar buiten gaat om een rondje te gaan wandelen ?
Natuurlijk ga je dat niet doen, je bent tenslotte onredelijk, dus degene die er last van heeft gaat maar een rondje lopen.

Wat ik overigens ook niet verwacht is dat het helpt om naar een psychiater te gaan met deze klachten.
Het probleem zit namelijk niet “tussen de oren”, maar in het niet goed geregeld zijn.

Zorg er dus als eerste voor om die waarden goed te regelen.
Er zijn diverse mogelijkheden voor, gebruik ze alsjeblieft ook:meer bewegen, pomp, sensor, eetverslagen maken(dus koolhydraten naast beweging, insulinegebruik en glucose waarden zetten om te verklaren wat er gebeurt).

Heel veel sterkte hiermee, het is een niet erg bekende, maar wel heel vervelende bijwerking van diabetes.

Ik komt deze ervaringen tegen en jeee…wat een herkenning. Vooral de ervaring van @apeldoorn.
Ik ben niet bij een psycholoog geweest, omdat ik niet het gevoel heb dat dit iets toevoegt.

Ik heb mijn diabetes wel degelijk geaccepteerd en weet wel zeker dat mijn stemmingswisselingen voortkomen uit stressvolle levensfactoren en dat de verstoring van de diabetes daar een gevolg van is.

Door stress (in welke vorm dan ook, ook de slappe lach schijnt stress voor je lichaam te zijn), wordt o.a. de productie van het hormoon cortisol verhoogd. Dit heeft weer gevolg voor je bloedsuiker waarden.

Bij diabetes type 2 blijkt stress vooral een bloedglucose verhogend effect te hebben. Er zijn zelfs aanwijzingen dat stressvolle levensgebeurtenissen het ontstaan van diabetes type 2 kunnen bespoedigen, althans bij die mensen die al een gevoeligheid hebben voor het ontwikkelen van deze vorm van diabetes.

Bron: https://www.vumc.nl/afdelingen/diabetescentrum/InfoDM/InvloedDagelijks/diabetes-en-stress/

Er is veel literatuur over dit onderwerp.

Hormoonschommelingen hebben weer invloed op je stemming, zoals vrouwen rond de menstruatie en in de menopauze maar al te goed weten. Maar het geldt natuurlijk niet alleen voor vrouwen.

Ik probeer zo goed mogelijk met mijn stress om te gaan en heb daar allerlei strategieën voor ontwikkeld.
Vooral bezig blijven is belangrijk en jezelf aanleren dat als de reden voor stress voorbij is, je het dan ook los moet leren laten.

En als je van de slappe lach schommelende bloedsuikers krijgt…dan denk ik niet dat je je daar druk over moet maken. Dan roep je namelijk weer een ander soort stress op. :-)

Maar alle strategieën ten spijt…ik ben steeds minder stressbestendig en schiet te snel uit mijn slof. En meestal heb ik dat niet onder controle. Ik leef met iemand die niet in discussie gaat, maar ik zie echt wel dat ik verkeerd bezig ben. Ik hoor mezelf en denk…help…dit ben ik niet, zo wil ik helemaal niet zijn.

Als je onredelijk bent, heb je ook niet meer de redelijkheid om een blokje om te gaan.
Bovendien geldt hier in huis de regel dat je niet in boosheid het huis verlaat. Maar dat is persoonlijk. Ik stap wel uit de situatie door dan de tuin in te gaan, bijvoorbeeld.

Ik vraag me af hoeveel mensen die stemmingswisselingen hebben en dat aan diabetes toeschrijven, last hebben van stress vanuit levensomstandigheden, die dan weer van invloed is op de diabetes.

Hoi Annewij, ik herken me in jou verhaal als partner van …Ik vroeg mij af hoe het gaat

Ik ben zo blij met dit forum. Ook al zijn de meeste berichten al van erg lang geleden. Mijn partner en ik zitten nog in het begin van onze relatie (2 jaar). Zijn dagen zijn behoorlijk somber en ik ben echt hard opzoek naar stabiliteit voor mezelf (emotioneel) en antwoorden voor hem waar we naar toe kunnen werken. nou gelooft mijn partner niet dat iets behalve dan elke dag anti-depresiva slikken helpt. Wat overigens resulteert in een andere sombere en futloze man. Ik geloof echt dat hij vaker en meer gelukkig kan zijn maar dat we de juiste formule nog niet hebben gevonden. Ik ben blij met jullie!!!

Herkenbaar, ik reageer fel en kritisch als ik hoog zit of schommel, kortaf en fel als ik laag zit. Het helpt me om te weten hoe het komt, en om het bespreekbaar te maken met m’n vriend. Daarbij heb ik ook duidelijk moeten maken wat hij op zo’n moment kan doen: me gewoon even laten, als ik naar een andere ruimte loop me niet achterna komen, en als ik niet naar een andere ruimte loop, dat zelf wel doen met de mededeling ‘ik laat je even, je hebt je ruimte nodig’ – mijn vriend is er wonderlijk goed in dat op een niet-oordelende toon tegen me te zeggen.

Tips voor partners…:

Maak het bespreekbaar op een rustig moment, en niet terwijl degene met diabetes een hypo/hyper heeft. Vraag wat je kunt doen om je partner met diabetes te steunen of te helpen voorkomen, binnen het redelijke, dat de woede/frustratie etc. zich op jou of anderen richt.

Oordeel niet, want het is niet zijn of haar schuld – maar hou je partner wél verantwoordelijk voor diens gedrag. Dat kan hard lijken, maar het is ook respectvol, want je laat de ander in zijn waarde door de verantwoordelijkheid niet over te nemen, maar erop te vertrouwen dat hij/zij die aankan, of dat kan leren.

Probeer samen creatieve manieren te bedenken om ermee om te gaan. Je kunt de woede-aanval niet altijd afwenden, maar is er iets wat je kunt doen/zeggen dat het in perspectief plaatst, ook voor de kids mss? Voor de een werkt humor, voor de ander iets anders (ik heb ff geen idee, want humor is mijn favoriet en werkt bij ons bijna altijd)

Wees geduldig – het is niet niks om tegen je eigen onmacht aan te lopen als je (weer eens) merkt hoe je door diabetes uit je slof geschoten bent, en dierbaren hebt gekwetst. Wees tegelijkertijd ook vasthoudend – medeleven is goed, medelijden levert niemand iets op en is uitputtend voor iedereen.

Last but not least: als je (bij wijze van spreken) bij elke opgetrokken wenkbrauw gaat vragen of je partner z’n bloedsuiker niet even moet meten, is dat regelrecht irritant – blijf je op de leuke dingen in het leven en met elkaar richten :)

Wat ik kan doen vind ik redelijk duidelijk aangezien ik zeker 5 jaar struggle met stemmingswisselingen en pms. Daarbij heb ik zelf astmatische bronchitis en een hele waslijst aan allergieën en bij-aandoeningen zoals ik het zelf noem. Wat ik zoek is tips voor hem! Wat kan hij zelf misschien verbeteren of veranderen.

Ik heb ook last van stemmingswisselingen mij helpt het dat ik zeg dat ik schommel en dat ik even rust moet hebben een stuk met de hond lopen werkt ook goed waardes omlaag en men kop weer leeg even onder de douche word je ook een ander mens van ik zorg er dus voor dat ik even zoveel mogenlijk alleen ben en zo min mogenlijk rumoer om me heen of juist met de koptelefoon op muziek luisteren

Op de momenten dat ik de kolder in men kop heb moet ook niemand me gaan zeggen dat ik fout zit dan knapt er wat weet achteraf wel dat ik fout zat maar op dat moment ppfff denk dat het voor iedereen anders is maar hoop dat je er wat aan hebt

sterkte en succes