Trotse mama

Er was eens… een man met een moeder met diabetes in een verzorgingshuis en een interessant verhaal voor in Diabc Magazine over ‘Familie issues’. Helaas voor de redactie van Diabc trok hij zijn verhaal op het laatste moment terug en zaten mijn Diabc-collega’s met een ‘gat’ in hun aanstaande magazine. De deadline naderde, op oproepjes reageerden geen beschikbare kandidaten en de paniek in de ogen van de eindredacteur zei genoeg.

“Inge…. zou jij je kinderen willen vragen of zij misschien een interview willen geven? Zij hebben immers twee ouders met diabetes. En oh ja, ze moeten wel op de foto willen.” vroeg ze mij.

Puberella
Ik appte mijn dochter van 14 en zoon van 17 met dit verzoek. Dochter reageerde direct dat ze dat echt nooit zou doen, zeker niet op de foto wilde en dat zowel haar papa als ik diabetes hebben ‘gewoon zo is’, daar had ze echt niks interessants over te zeggen.

Puber
Zoonlief was laaiend enthousiast. Een foto? In dat blad dat thuis altijd op tafel ligt? Super leuk! En of hij dan alles mocht zeggen wat hij wilde en of hij de foto’s mocht houden en of het niet meteen die middag al kon, want hij was net naar de kapper geweest 😊. Goed. Ik kon de redactie dus blij maken.

Ik had dit zwaar onderschat!

Fotoshoot
Bij zijn verhaal over het leger, waarvoor hij inmiddels met de opleiding is gestart, paste volgens de fotograaf wel een stoere foto-locatie: een klimbos. Of ik dat leuk vond om met mijn Ruben te doen? Ja, hoor, prima. Zo moeilijk kon zo’n parcourtje toch niet zijn?
Nou… jawel, hoor! Het was hoog, zwaar, griezelig, bij tijd en wijle dood eng en als je eenmaal met je life-line aan de rail bevestigd was, was er geen weg meer terug en moest je alle onderdelen overbruggen om op de heerlijke vaste grond terug te komen. Ik had dit zwaar onderschat! De actiefoto’s van ons tweeën zijn voor het merendeel totaal onbruikbaar: ik sta erop met dubbele onderkin onder mijn van angst vervormde mond. Of ik kijk met grote bange ogen in de lens, alsof mijn laatste uur geslagen heeft. En Ruben? Die ligt alleen maar stralend en vol zelfvertrouwen in een deuk. Mijn ‘gefluister’ vond ‘ie hilarisch. Het feit dat ik op een gegeven moment ‘opgetakeld’ moest worden omdat het skateboard op de rails waar ik op moest stappen onder me vandaan sjeesde (wie verzínt zoiets?!), bezorgde hem bijna een natte broek van het lachen. En dat ik van die wiebelende plankjes die los aan touwen hingen in het tempo van een slak passeerde (er ontstond een flinke file met ongeduldige supersnelle meisjes van… 7 jaar… achter me…) vond hij vooral schattig.

Cover
Maar het is fotograaf Dirk Jansen gelukt! Een mooie foto, op het braafste traject van die dag, prijkt op de cover van de Diabc over ‘Familie issues’ (september 2019). Ruben schatert er minder op dan op de foto’s met mijn doodsangsten, maar mijn onderkinnen zijn hier teruggebracht tot maar 1 acceptabel spekkig randje.

Trots
En mijn Ruben? Die vond het allemaal een fluitje van een cent. Hij is de mooiste zoon die ik me wensen kan en heeft de journalist een eerlijk verhaal verteld over hoe het is om twee ouders met diabetes te hebben. Hij maakt mij super trots. (Net zoals het feit dat ik dat klimbos toch maar mooi overleefd heb 😊.)